Dopóki czujemy…

We czwartek 12 stycznia 2017r. klasy IIa i IIb wraz z opiekunami (dr Katarzyną Przebindą- Niemczyk i mgr. Markiem Słonowskim) wybrały się na wycieczkę do Bielska-Białej.

Podróż pociągiem przez zaśnieżone beskidzkie wioski, obserwowanie saren biegających po ośnieżonych lasach okazały się wyjątkowym wstępem do wystawy 100 najlepszych ubiegłorocznych zdjęć przyrody, którą licealiści obejrzeli w Galerii BWA. Zaś leniwie przesuwające się za oknami pociągu krajobrazy kontrastowały z niezwykle dynamicznym, głośnym i przesyconym efektami wizualnymi przedstawieniem pt. „Humanka”, wystawionym na deskach Teatru Polskiego.  Zarówno wystawa, jak i obejrzany spektakl skłoniły uczestników wyjazdu do wielu refleksji na temat otaczającego świata – i tego naturalnego, niezależnego od nas, ludzi i tego z (niedalekiej!) przyszłości, który sami sobie stwarzamy, a w którym nie ma miejsca na uczucia.

Ale…( i to kolejne pytania,które pojawiły się po tej wycieczce), czy uczucia są nam, ludziom,  naprawdę potrzebne? Czyż zmienność nastrojów nie bywa denerwująca? A nieumiejętność odczytywania stanów emocjonalnych innych osób czyż nie zaburza naszych relacji?

Wrażliwość na otaczający świat pozwala nam zauważyć piękno, zatrzymać się przy nim, pokontemplować… Dzięki umiejętności współodczuwania możemy dotykać istoty naszego człowieczeństwa. Brak uczuć, przedmiotowe traktowanie spotykanych osób, lęk przed bliskością mogą prowadzić do dehumanizacji i stworzenia świata, w którym namiastką relacji człowieka z drugim człowiekiem będą relacje człowieka z humanoidem. Dopóki jednak czujemy… wizja zaprezentowana w „Humance” jest tylko sennym koszmarem…